𝗜𝗸 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗺𝗲 𝘀𝗻𝗲𝗹 ‘𝘁𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹’,

‘Te veel’ Naduah,

‘Te veel’ emoties,

‘Te veel’ woorden,

‘Te veel’,

…

 

Ik dacht dat het over was,

Want rationeel weet ik,

𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲𝘃𝗲𝗲𝗹,

En ik neem ook weer meer ruimte in,

Kan meestal mezelf zijn,

Dus waarom voel ik me toch vaak teveel?

Ik wist het niet zo goed,

Tot nu,

…

 

Dat blije, vrolijke Naduah stukje van me,

Ja,

Dat stukje mag iedereen zien,

 

Maar dat emotionele stukje?

Dat stukje van mij dat elke dag even wil wenen,

Dat stukje van mij dat nood heeft om over haar gevoelens te praten,

Dat stukje van mij dat soms een chaos aan gedachtes en gevoelens met vrienden deelt?

Dat bleef ik steeds afwijzen,

Want ‘dat is té veel’,

Dat kan niet,

 

De angst om vrienden te verliezen als ik deze gevoelens deel,

𝗗𝗲 𝗮𝗻𝗴𝘀𝘁 𝗼𝗺 ‘𝘁𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹 𝘁𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻’,

Dus ik wees dat stukje af,

Steeds opnieuw,

Ik zorgde ervoor dat ik ‘zeker niet emotioneel was’,

 

Hoe ik dat deed?

Ik vlakte me af,

Door net iets minder te eten,

Zo kon ik net iets minder voelen,

Zo voelde het veilig,

Zo voelde het goed

 

Bij mezelf, 
als ik alleen ben,

Dan zal ik wel wenen,

Dan is die ruimte wel oké, 


 

 

Maar tja,

Echt zeker dat je helemaal alleen bent ben je nooit, toch?

Dus ik bleef naar die veiligheid handelen,

Niet teveel eten,

Niet teveel voelen,

Niet teveel ‘zijn’,

Het maakt me niet gelukkig,

En toch …



Ik daag mezelf uit,

Ook dat ‘donkere’ stukje van mij mag er zijn,

Ook bij vrienden,

Nét bij vrienden,

Ook midden in een groep mensen,

Omdat het even niet meer gaat,

 

Ik vergeef mezelf,

En geef me toestemming,

Om helemaal te zijn,

Met dat donker

En dat licht,

 

En zo neem ik alle ruimte in,

Geen reden meer om me klein te houden,

Geen reden meer om me te verdoven,

 

Ik mag gaan stralen,

Ik mag gaan huilen,

Ik mag gaan dansen,

Ik mag gaan zijn,

 

Met donker

En met licht,

Met lach

Én traan,

Helemaal!

 

𝗚𝘂𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗷𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳 𝗼𝗺 𝘁𝗲 𝘇𝗶𝗷𝗻,

𝗭𝗼𝗮𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝗯𝗲𝗻𝘁,

𝗝𝗲 𝗯𝗲𝗻𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲 𝘃𝗲𝗲𝗹,

𝗝𝗲 𝗯𝗲𝗻𝘁 𝗽𝗿𝗲𝗰𝗶𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗲𝗴